นี่เป็นอีกเรื่องที่เขียนยากมาก เพราะเนื้อเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในฉากเดียว และต้องเล่า / แสดงนิสัยตัวละคร ผ่านบทสนทนาแทบทั้งหมด ซึ่งผมไม่ถนัดเอาเลย จนต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะหาบทพูดที่เป็นธรรมชาติ โดยที่ยังสื่อในสิ่งที่อยากเล่าได้ใจความครบถ้วน โอ่งคือตัวแทนแห่งความกลัว ความไม่มั่นใจของผม สมัยเด็กผมขี้แงปอดแหก เขียนการ์ตูนก็ไม่กล้าเอาไปโชว์เพื่อน โตขึ้นมาแต่งเพลงก็หวั่นใจเวลาเอาไปเสนอเพื่อนในวง และผมเจอสถานการณ์อยากจะเล่นเพลงแต่งให้เพื่อนฟัง แต่เพื่อนแม่งไม่สนใจอยู่บ่อยๆ แบบในเรื่องเป๊ะ ซึ่งผมก็จะจ๋อยๆ เพราะงานที่ผมทำมันจะมีตัวตนของผมในนั้น เวลาคนไม่ยอมรับ ผมก็รู้สึกเหมือนเขาไม่ยอมรับตัวตนผมไปด้วย แต่ก็เป็นการทำงานสร้างสรรค์อีกนั่นแหละ ที่ขัดเกลาให้ผมเป็นผู้เป็นคนจนวันนี้ ถึงจุดหนึ่งผมจึงไม่คิดว่าการเขียนการ์ตูนเป็นแค่ความฝัน แต่มันคือความหมายและนั่นคือสิ่งที่โอ่งร่ำร้องออกมาผ่านบทเพลงของเขา เรื่องสั้นในหนังสือเล่มนี้ เป็นเรื่องราวของพวกบ้าในสิ่งที่ตัวเองรักมากๆ ผมเขียนขึ้นมาเพื่อตั้งคำถามถึงสิ่งที่ผมรัก นั่นคือการเขียนการ์ตูนว่าทุกวันนี้ผมจริงจังกับมันมากพอไหม ผมควรเขียนการ์ตูนเป็นอาชีพรึเปล่า เอ๊ะ-แล้วทำไมผมต้องจริงจังกับมันด้วยวะ? ทำไมผมต้องนั่งคอขดหลังแข็ง พยายามเขียนงานที่ผมรู้สึกว่าดีออกมา ทั้งๆ ที่โลกนี้มีคนสร้างสรรค์เรื่องเล่าชั้นดีอยู่แล้วมากมาย? ครับหากต้องการได้ยินคำตอบ สำหรับผมมันไม่มีทางอื่นใดนอกจากลงมือทำ และรับฟังเสียงของตัวเอง สะอาด