ตมและนํ้าสามารถแปรเปลี่ยนตัวเองเป็นดอกบัวอันงดงามได้ฉันใด ความทุกข์ที่เกิดขึ้นแก่ใครคนใดคนหนึ่งก็มีศักยภาพ ที่จะแปรเปลี่ยนเป็นธรรมะหรือปรีชาญาณได้ฉันนั้นเหมือนกัน พระธรรมมีอยู่ทุกที่ ผลิบานอยู่ทุกแห่งหน สำหรับคนที่มีปัญญาจักษุย่อมจะตระหนักรู้ถึงสัจธรรมข้อนี้เป็นอย่างดี ในหลักธรรมสำคัญเรื่องอริยสัจ พระพุทธองค์ตรัสไว้ “ทุกฺขํ อริยสจฺจํ ความทุกข์เป็นความจริงอันประเสริฐ” เนื่องเพราะเมื่อความทุกข์ปรากฏตัวขึ้นมา ความทุกข์มักจะนำเอาประสบการณ์ ที่ทรงคุณค่ามามอบให้กับเราด้วยเสมอ ปัญหามีเพียงว่า... เราขาดการฝึกฝนที่จะพิจารณาจนมองเห็นแง่งามของความทุกข์นั้นต่างหาก การเจริญสติ การพัฒนาปัญญา คือมรรควิธีอันทรงความสำคัญยิ่ง ในการฝึกตนให้สามารถมองเห็นแง่ดี แง่งามของความทุกข์ จนความสุข ความสว่างเรืองของปัญญารุ่งโรจน์โชตนาขึ้นมาในระหว่างวัน และหากสืบต่อปรีชาญาณแห่งการเห็นธรรมนี้ให้ต่อเนื่อง เราจะพบว่า ในที่ทุกสถานในกาลทุกเมื่อ ล้วนมีธรรมะผลิบานดารดาษอยู่ทั่วไป ธรรมะผลิบาน คือ แรงงานแห่งความรักในธรรมที่แปรเปลี่ยนตัวเอง ในรูปของกวีนิพนธ์ร่วมสมัย เป็น “กวีนิพนธ์ดลธรรม” เพื่อนำความเบิกบานมาสู่ชีวิตของเราทุกคน ตลอดปีและตลอดไป