หญิงสาวจัดอาหารขึ้นโต๊ะเสร็จเรียบร้อยก็หันไปหาเจ้าของห้อง “อาหารพร้อมแล้วค่ะ ท่านรองประธาน” เธอพูดเสียงราบเรียบจนอดทึ่งตัวเองไม่ได้ที่สามารถทำได้ดีเกินคาด “จัดมาไว้ตรงนี้” เจ้านายหนุ่มพูดโดยที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่นิตยสารในมือ นิวารินเม้มริมฝีปาก แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร นอกจากย้ายสำรับอาหารไปยังโต๊ะเตี้ยๆ ของชุดรับแขก พอเสร็จก็เธอขยับออกไปยืนตัวตรงรอรับใช้เหมือนพนักงานบริการทั่วไปของร้านอาหาร “มานั่งกินเป็นเพื่อนฉันด้วย” เสียงห้าวสั่ง “เอ่อ.ดิฉันว่าคงไม่เหมาะกระมังคะ” เธอตอบปฏิเสธ ขยับตัวอย่างอึดอัด “กล้าขัดคำสั่งเจ้านายรึไง” เสียงพูดทั้งดุทั้งห้วนทำเอาหญิงสาวน้ำตารื้นขอบตา ในเมื่อเขาแสดงออกว่าจำเธอไม่ได้ แล้วทำไมจะต้องมาวุ่นวายกับเธอด้วย จาคอบมองหญิงสาวที่นั่งตัวแข็งโดยไม่ยอมสบตาอย่างหงุดหงิดในหัวใจ เขาไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองที่มีต่อนิวารินว่าคืออะไรกันแน่ ก่อนจากกันเมื่อเกือบสองปีก่อนเขาก็คิดว่าตัวเองเป็นหนี้บุญคุณสาวน้อยคนนี้ แต่พอห่างกัน เขากลับปรารถนาที่จะเจอหน้าเธอทุกวัน ใช่ ! เขาคิดว่ามันเป็นแค่ความปรารถนาทางร่างกาย แต่ติดที่ว่าเธอยังเด็กเกินไปจนเขาละอายใจที่จะติดต่อสานสัมพันธ์ด้วย และอดทนรอให้เธอเรียนจบในวันนี้.
