คนเล่านิทานนับเป็นวิชาชีพสุจริต ทั้งสร้างความสุข ความบันเทิงใจให้ผู้คน เสียวเสี่ยวแม้เพิ่งเริ่มต้นอาชีพเนื่องเพราะมีความจำเป็นต้องใช้เงิน หากนางก็ประสบความสำเร็จในทางสายนี้ไม่น้อย มีคนมากมายมารอฟังนางเล่านิทาน และนิทานใดก็ไม่สนุกเท่านิทานเกี่ยวกับ ‘ผิงจวิ้นอ๋อง’ ซึ่งนางได้ใส่สีตีไข่เสียจนกลายเป็นเรื่องอภินิหาร คนฟังชอบใจ เงินทองจึงไหลมาเทมา และคงเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ถ้าตำนานมีชีวิตผู้นั้นจะไม่โผล่มานั่งฟังนางเล่าฟุ้งเรื่องเท็จเกี่ยวกับตนด้วยตัวเอง! จำได้ว่าเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับผิงจวิ้นอ๋องที่นางเคยได้ยินแล้วเอามาเสกสรรปั้นแต่งต่อก็คือเรื่องราวที่ว่าเขามีโรคประจำตัวซึ่งไม่กล้าบอกใคร ก็คือที่แท้แล้วเขาเป็นพวกชอบเพศเดียวกัน. เรื่องหมูหมากาไก่มีมากมายกลับไม่เล่า เหตุใดนางถึงเอาแต่เล่าเรื่องของอ๋องผู้น่ากลัวคนนี้นะ แถมเล่าอย่างออกรสเสียด้วย นี่คนเล่านิทานจะต้องมาตายเพราะนิทานของตัวเองงั้นหรือ
