"มอลลี" กรีดร้องเป็นครั้งที่สี่ในคืนสยองขวัญนี้ เธอถอยหนีจากสัตว์ในเสื้อคลุมซึ่งเลื่อนไหลเข้าหาเธอสองสามฟุต แล้วจากความมืดที่ปราศจากหน้าตาซึ่งใช้เป็นใบหน้าของเขา ก็มีเสียงครางน่ากลัวที่มอลลีเคยได้ยินมา. "ฉันไม่รู้ว่าพ่อของฉันอยู่ไหน" เธอพูด "ถ้าเธออยากให้แม่ของเธอไม่เป็นอันตราย" ออมบราพูด "เธอจะหาเขาให้พบ""แต่ ยังไงล่ะ" มอลลีพูดเสียงเครือ "ท่านไม่ได้บอกฉันว่าไป.""เธอจะหาเขาให้พบ" ออมบรากระชากเสียง เสื้อคลุมดำเริ่มเลื่อนไหลมาข้างหน้าอีก.อะไรบางอย่างทำให้เธอเอะใจ วิธีที่ออมบราเคลื่อนไหวนั้นแปลก สมองของเธอทำงานหนัก มันคืออะไร เธอมองลงไปที่พื้นและมองกลับขึ้นมา แล้วเธอก็นึกออก เธอกำลังยืนอยู่ข้างๆ โต๊ะเขียนหนังสือ บนนั้นมีตะเกียงน้ำมันตั้งอยู่ ตะเกียงอยู่ทางขวาของเธอ เงาของเธอทอดลงบนพื้นทางซ้าย ออมบราไม่ได้เคลื่อนตรงมาหาเธอ เขากำลังเคลื่อนทแยงไปทางขวาของเขา เขากำลังเคลื่อนเข้าหาเงาของเธอ เขาอยู่ห่างจากมันไม่กี่นิ้ว ระวังเงา!!
