.ทุกอย่างกลับว่างเปล่า ไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากเสียงลมและคลื่นสาดเข้ามาปะทะกับโขดหินและผืนทรายริมชายหาด ร่างสูงยืนนิ่งอยู่ชั่วอึดใจ มือเรียวหนากำมือของหล่อนนิ่ง แน่น จนกระทั่งคมแหลมๆ ของเพชรที่ถูกเจียระไน บาดเข้าไปในผิวเนื้อเขาจึงปล่อยหล่อนออกห่าง แล้วตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบเป็นยิ่งนักว่า "เก็บคำขอโทษไว้พูดกับนายภูมิของคุณดีกว่า คุณจ๋า เพราะสำหรับผมมันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วในเวลานี้" . "จ๋าเกลียดคุณ!" จาภัสกรีดเสียงด้วยความคั่งแค้นผิดหวัง ยามเมื่อมองแห่นหลังกว้างของเขาเดินห่างออกไปตามผืนทราย. "ได้ยินไหม จ๋าเกลียดคุณ" ร่างนั้นค่อยๆ กองลงไปทรุดอยู่บนพื้นทราย หยดน้ำหยดหนึ่งตกลงมาจากดวงตาคู่งามโศก แล้วซึมหายลงไประหว่างเม็ดทรายเหล่านั้น เช่นเดียวกับอีกหลายหยดที่พรั่งพรู รู้.รู้มาแต่แรกว่าเกมนี้จะไม่มีทางชนะเพราะหล่อนยังมีเขาเต็มอยู่ทุกห้องของหัวใจ ทุกคราวที่หมอกฤษณ์เจ็บ จาภัสก็ต้องเจ็บตาม และเวลาที่เขามีความสุขกับคนอื่น หล่อนก็ยังต้องเจ็บตามไปด้วย เมื่อหัวใจดวงนี้ยังมีความรัก.ก็ไม่มีทางใดที่จะจบลงโดยไม่มีใครเจ็บสักทาง.
